Σειρά συνεντεύξεων στο TheRealNews για τη χρηματιστικοποίηση του καπιταλισμού

Τον Ιανουάριο του 2014 έδωσα μια εκτενή συνέντευξη για τη χρηματιστικοποίηση του καπιταλισμού στο αμερικανικό δίκτυο TRNN με έδρα τη Βαλτιμόρη. Βρέθηκα στις ΗΠΑ και στον Καναδά για μια σειρά διαλέξεων για την παρουσίαση του καινούργιου μου βιβλίου Profiting without Producing, το οποίο θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τόπος αυτό το φθινόπωρο. Η συνέντευξη βασίστηκε στο βιβλίο μου που αναλύει τη χρηματιστικοποίηση, αυτή τη δομική αλλαγής του καπιταλισμού των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών, τα αποτελέσματα της οποίας ζούμε καθημερινά.

Το TRNN είναι το δυναμικότερο εναλλακτικό δίκτυο πληροφόρησης στις ΗΠΑ, με συστηματική πρόσβαση στα αντικαπιταλιστικά ρεύματα δράσης και σκέψης. Το δίκτυο έχει ακόμη στενές σχέσεις με τη συναρπαστική μαύρη κοινότητα της Βαλτιμόρης που έχει τους δικούς της κοινωνικούς κώδικες, ως και δική της αργκό. Τη συνέντευξη πήρε ο Paul Jay στα πλαίσια της σειράς Reality Asserts Itself και, όπως συμβαίνει στη σειρά αυτή, τα πρώτα μέρη της επικεντρώθηκαν σε προσωπικές πλευρές μου. Η συνέντευξη δημοσιοποιήθηκε σε οκτώ μέρη.

Ο αμερικανικός καπιταλισμός περνάει βαθιά κρίση και η αμερικανική εργατική τάξη βρίσκεται στο επίκεντρό της. Όσοι γνωρίζουν τις ΗΠΑ ξέρουν ότι οι επιθυμίες και οι προσδοκίες των αμερικανών εργαζομένων δεν είναι καθόλου διαφορετικές από αυτές των εργατικών στρωμάτων σε άλλες αναπτυγμένες χώρες. Οι ΗΠΑ είναι η χώρα της εργατικής Πρωτομαγιάς, καθώς και η χώρα-προπύργιο της χρηματιστικοποίησης. Ίσως οι αμερικανοί εργάτες να έχουν και πάλι το προνόμιο να ανοίξουν νέους δρόμους για τα ανατρεπτικά κινήματα της εποχής μας. Η ανάλυση της χρηματιστικοποίησης θα παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτό.

Η συνέντευξη ολοκληρώνεται σε 8 ενότητες.

Growing Up in the Greek Police State (1/8)

After the Fall of the Dictatorship, I Knew Political Economy was the Key (2/8)

The Rise of the Big Banks (3/8)

The Financialization of Big Business (4/8)

Is Financialization Necessary for a Modern Economy? (5/8)

40% of Profits Buys A Lot of Politicians (6/8)

Financialization and the Collapse of European Social Democracy (7/8)

Confronting Financialization on Steroids (8/8)

Σημείο καμπής για το ΣΥΡΙΖΑ

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές αποτελεί γεγονός ολκής για τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Προσφέρει τη δυνατότητα μεγάλων αλλαγών, αν και προέκυψε κυρίως λόγω της εκλογικής υποχώρησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και όχι λόγω της δυναμικής του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Το κεντρικό ζήτημα των εκλογών ήταν αν η χώρα είναι έτοιμη να προχωρήσει σε μια βαθιά ανατροπή του πολιτικού σκηνικού εδώ και τώρα. Φάνηκε ότι οι δυνάμεις της ανατροπής υπάρχουν, είναι μετρήσιμες, σε βαθμό που εκφράζονται από το ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν πρώτες, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα δε δείχνει ότι η ανατροπή θα προκύψει αυτόματα. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει την ώθηση που χρειάζεται, αλλάζοντας και τον εαυτό του.

Η αριστερά χρειάζεται έναν προοδευτικό ευρωσκεπτικισμό για να αντιμετωπίσει τα δεινά της ΕΕ

Η απογοήτευση σαρώνει την Ευρώπη και όχι άδικα. Η επίμονη ανεργία, η ανισότητα, η ασθενής ανάπτυξη και μια διάχυτη αίσθηση αδυναμίας είναι μόνο κάποιοι από τους λόγους. Δυστυχώς, από την κατάσταση αυτή φαίνεται να επωφελείται κυρίως η ευρωσκεπτικιστική δεξιά ή ακόμη και η άκρα δεξιά. Η αριστερά αδυνατεί να αξιοποιήσει το κύμα της λαϊκής απογοήτευσης, κυρίως επειδή δεν έχει κάποια προοδευτική ευρωσκεπτικιστική ατζέντα να προσφέρει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η αριστερά δεν έχει ριζοσπαστικές λύσεις να προτείνει για τα δεινά που πλήττουν την Ευρώπη. Απορρίπτει την δημοσιονομική λιτότητα που καταστρέφει την οικονομική δραστηριότητα και το κράτος πρόνοιας και υποστηρίζει πολιτικές για τη μείωση της ανεργίας, κυρίως μεταξύ των νέων. Ευνοεί την αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανισότητα και προτείνει ελέγχους επί του οικονομικού συστήματος, έναν από τους κύριους υπαίτιους της σημερινής αναταραχής. Τέλος, υποστηρίζει επενδύσεις που στόχο έχουν να δώσουν ώθηση στην παραγωγική ικανότητα και την αποκατάσταση της ισορροπίας στην ευρωπαϊκή οικονομία.

Βαθιά διαγραφή του χρέους για προοπτική ανάπτυξης

Πηγαίνουμε πλέον ολοταχώς προς τις ευρωεκλογές που ίσως κρίνουν την πορεία της Ελλάδας για χρόνια. Το δίλημμα που θέτει η κυβέρνηση Σαμαρά είναι 'σταθερότητα, ή επιστροφή στο πρόσφατο παρελθόν της κρίσης' τονίζοντας ότι η ανάκαμψη βρίσκεται επί θύραις. Ταυτόχρονα παραδέχεται ότι η Ελλάδα συνεχίζει να έχει πρόβλημα χρέους παρουσιάζοντας όμως η κυβέρνηση τον εαυτό της ως το μόνο αξιόπιστο διαπραγματευτή. Το τι θα επιχειρήσει να διαπραγματευτεί μας το έχει ήδη αποκαλύψει ο κ. Στουρνάρας: Δε θα υπάρξει διαγραφή γιατί αντιτίθεται η ΕΕ, αλλά θα επιδιωχθεί η μείωση των επιτοκίων και η επιμήκυνση. Κι εκεί θα τελειώσει η κρίση, κατά την κυβέρνηση Σαμαρά.

Από την άλλη, η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και χρειάζεται διαγραφή. Σε σημαντικό βαθμό μάλιστα φαίνεται να συμφωνεί και το ΔΝΤ. Δεν υπάρχει βέβαια κοινά αποδεκτή εκτίμηση για το μέγεθος της διαγραφής, πόσο μάλλον για τη διαδικασία μέσω της οποίας θα επιτευχθεί. Αλλά κυριαρχεί η αντίληψη ότι χωρίς διαγραφή του χρέους η Ελλάδα δε θα μπορέσει να βγει απο τα ερείπια της κρίσης.

Η πρόσφατη μελέτη του RMF για την ανάγκη διαγραφής του ελληνικού χρέους

Του Σπύρου Μαρκέτου, καθηγητή Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ

Η ελληνική κοινωνία αντιλήφθηκε το πρόβλημα του δημόσιου χρέους την άνοιξη του 2010, όταν ο τότε πρωθυπουργός το χρησιμοποίησε για να δρομολογήσει τα μνημόνια και ανάλογα έπραξαν όλοι οι διάδοχοί του. Τέσσερα χρόνια μετά και αφού η πολιτική τους απονομιμοποίησε και αποσταθεροποίησε το συνασπισμό εξουσίας, το χρέος παραμένει στο επίκεντρο της σύγκρουσης. Έφθασε στο 174% του ΑΕΠ, ενώ προτού εφαρμοστούν τα μνημόνια, το 2009, ήταν "μόνο" 130%. Η πολιτική αντιμετώπισής του απέτυχε και ζητείται νέα.

Καλλιεργείται η ψευδαίσθηση, μερικές φορές και από στελέχη της Αριστεράς, ότι αρκεί να διακοπούν ή να ανατραπούν οι ακραίες επιλογές της τρέχουσας συγκυβέρνησης - από την εκποίηση του νερού και των αιγιαλών ως την υπερφορολόγηση της οικονομίας και την εξάχνωση της εργατικής νομοθεσίας- προκειμένου η χώρα να αναπνεύσει. Ωστόσο η μελέτη του RMF που κρατάτε στα χέρια σας αποδεικνύει ότι πραγματική ανάκαμψη είναι εντελώς ανέφικτη χωρίς βαθιά διαγραφή του χρέους, η οποία επομένως αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση μιας εναλλακτικής πολιτικής.

Από success story σε success story ο τελευταίος να σβήσει τα φώτα ...

Μόλις δημοσιέυθηκαν τα τελευταία στοιχεία της Ελ.Στατ. για τη βιομηχανική παραγωγή και τη μεταποίηση, μηνός Μαρτίου 2014, τα οποία και παραθέτω:

Για την Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα) - Μια συζήτηση με τον Φιλώτα Αδαμίδη (καπετάν Κατσώνη)

Η Ειρήνη Γκίνη, ή Μίρκα Γκίνοβα, ήταν μια από τις χιλιάδες γυναίκες που πήραν μέρος στους αγώνες του ελληνικού λαού τη δεκαετία του 1940. Κέρδισε μια θέση στην Ιστορία όχι τόσο με τη δράση της, όσο με το τραγικό της τέλος. Με απόφαση του Έκτακτου Στρατοδικείου Γιαννιτσών εκτελέστηκε στις 6 το πρωί της 26ης Ιουλίου του 1946 μαζί με άλλους έξι συναγωνιστές της στο χώρο του νεκροταφείου της πόλης. Ήταν η πρώτη εκτέλεση γυναίκας από τον ελληνικό στρατό. Ήταν επίσης μία από τις πρώτες αιματηρές εφαρμογές του περιβόητου Γ’ Ψηφίσματος που ακολούθησε τις εκλογές της 31ης Μαρτίου του 1946 και οδήγησε σε εκατόμβες κομμουνιστών.

Για χρόνια η μνήμη της Γκίνη επέζησε στην Ελλάδα μόνο προφορικά, μαζί με τις κρυφές κουβέντες για τα κομμένα κεφάλια ανδρών και γυναικών στις πλατείες, ως μια ακόμη ιστορία της αιματοβαμμένης δεκαετίας του 1940. Αλλά και σήμερα, όταν πια τα απομνημονεύματα και οι αναψηλαφήσεις εκείνης της εποχής έχουν γίνει πλήθος, η ιστορία της παραμένει σχετικά άγνωστη. Δε χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να βρει την αιτία. Η Γκίνη ήταν κομμουνίστρια, προερχόταν όμως από την ακατονόμαστη μειονότητα του βορειοελλαδικού χώρου και έδρασε πολιτικά στα πλαίσια τόσο της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, όσο και του ΝΟΦ. Ανήκε λοιπόν στο δύσκολο περιθώριο που δεν επιδέχεται εύκολη κατηγοριοποίηση, ούτε από τα αριστερά, ούτε από τα δεξιά κι έτσι παραμένει με έναν τρόπο στα αζήτητα της ελληνικής ιστορίας.